نمی دونم چرا این قدر ماهی ها رو دوست دارم. یادم می آد وقتی بچه بودم از موقعی که ماهی قرمز عید را می خریدیم یکی از کارهای جذاب و مهم روزانه ام این بود که ساعت ها بنشینم و به تنگ بلور خیره شوم. به نحوه ی تاب خوردن دو ماهی و غزل های عاشقونه گفتنشون ... . دیشب موقع خواب احساس کردم حسی آشنا دارم، دنیای اینترنت و وبلاگ همون تنگ بلورم شده و با هر کلیک ماهی های قشنگی را می بینم که تو بلور های خودشون تاب می خورند و نفس می کشند و می گویند...
همیشه سبز باشید و پر تلاش ماهی های نوری عزیز!