نگاره گلگون

نگاره گلگون،  به متن کبود است
شکفتن آتش،  به شاخه ی دود است
چه ضرب و چه ضربی!-   : تسلسل آتش
چه مرگ و چه مرگی!-    : سرود و درود است.
چه خون و چه خونی!-    : رسالت جاری
به سرخی مرجان،      روانه چو رود است.
چه زخم و چه زخمی!-    : ستاره ی قطبی
به راه حقیقت،      نماد و نمود است.
- که میزند این سان،     به زخمه ی ایمان
که با رگ جانش،     فراز و فرود است؟
- سمندر عاشق،    نشسته بر آتش
قلندر فارغ،       زبود و نبود است.
نمرد و نمیرد،    شهید سعیدی
که نام و دوامش    به شعر و سرود است.
غرور و شرف بین،    که بیوه ی او را
نه مقنعه نیلی،       نه جامه کبود است!
حماسه ی توفان،     بساز چو دریا
به مرگ دلیران،       ز گریه چه سود است؟
خموش و شکیبا،     امید نگه دار
که محضر داور،        به زودی زود است. 

                                                    سیمین بهبهانی - مرداد ۶۰