هنوز نفس می‌کشم
وقتی که آلوده بشی به نوشتن دیگه هوس نوشتن دست از سرت بر نمی داره تا زمانی که هستی. این مدت نبودم .راستش الان درگیر پروژه‌هایی خارج از تهرونم و دست‌رسی به شبکه ممکن نیست و اگر هست دیگر نایی برای آن نیست. هراز گاهی که می‌آیم به دوستان سری می‌زنم و اخبار را پی‌گیری می‌کنم. چند مورد بود که وقتی اخبارش را می‌شنیدم خیلی دوست داشتم درباره‌اش بنویسم و نشد و حالا کوتاه از آن‌ها یاد می‌کنم گرچه برای شما بیات شده‌است اما یادآوریش در این جا برای من حکم ساختن یک یادداشت است تا زمانی دیگر بدانم که چگونه بوده‌است احوال این جهان و ما
۱- کارگاه داستان عباس معروفی را دوست دارم. یادم نمی‌اید دقیقا کجا اما به روشنی در خاطر دارم که سیمین دانشور در مورد آقای معروفی گفته بود که عباس دارد با کار کردن بی‌وقفه خودکشی می‌کند. او بی هیچ ادعایی آن‌چه که در این سال‌ها آموخته وتجربه کرده‌است در طبق اخلاص گذاشته و به ما هدیه می‌دهد. بی نهایت سپاس‌گزارم آقای معروفی عزیز
۲- نبودن شبح یک حفره تو‌خالی در وبلاگستان است و امید دارم هر چه زودتر بازگردد.
۳- چرا بیش‌تر وبلاگ‌ها لحنشان خشمگین و بی‌مهر شده‌است؟
۴- مبارزه با مفاسد اجتماعی لازم است اما نه با برخوردهای آن‌چنانی که عکس‌هایش در سراسر وب انتشار یافت. راستش عکس‌ها را که دیدم سخت جا خوردم و بغضی سنگین هنوز با من است. این جوانان معتاد و یا ولگرد و یا با هر برچسبی که در اجتماع دیده می‌شوند محصول خود اجتماع هستند و جمع‌آوری آنان دردی را دوا نمی‌کند. ریشه‌های معضلات اجتماعی باید از بین بروند. هیچ کدام از آن‌ها قصد کارتن‌خوابی را نداشته‌اند و حتما در سر آرزوهای زیبایی داشته‌اند چه شده که به این حال و روز افتاده‌اند؟ چرا با کسانی که تولید و فروش مواد مخدر را در سطح بسیار وسیع دارند برخورد جدی نمی‌شود؟ و در نهایت که خود مرداب باید خشکانده شود و تنها امشی زدن به پشه‌ها نابودی موقت آنان را در پی دارد.
۵- گرفتن دختران و زنان در گذر خیابان‌ها نیز نه تنها تاثیر مثبت نداشته است که باعث شده آنان با حرص و خشمی بیش‌تر به شیوه‌ی مورد علاقه‌ی خود در خیابان‌ها حضور داشته‌باشند. اغلب اینان نسل بعد از ۵۷- نسل انقلابی هستند. چرا؟
۶- حرمت انسانی بالاترین ارزش اجتماعی است که باید در جامعه رعایت شود و دریغ و صد دریغ از احترام و نکوداشت ارزش انسانی .
۷- دیگر این که وبلاگ‌ها انگار یک جور نسبت فامیلی ایجاد می‌کنند و مدتی که نباشی سخت دلتنگ آن‌ها می‌شوی. همیشه به‌روز باشید و پربار!
تا دیداری دیگر درود و بدرود.
