خاطره شبانه

 
همراه با درخشش ستاره‌ای در شرق
آهسته تو را بوسیدم.
در دوردست‌ها  همهمه گنگ قطاری می‌آمد
که به سویی ‌پیش می‌راند
و دورتادور ما اما پرندگان
اشباح تیره‌ی ساکن بر درختان بودند.

شب بود و اندیشیدم
با تو مرا نیازی به خورشید نیست.

از هر چه بگذری همه با هم برادریم


چندی پیش مجله یوگا* را می‌خواندم که به مقاله‌ی زیر برخورد کردم و حیفم آمد که لذتش را با شما تقسیم نکنم.
متن زیر بخشی از جواب «رییس سیاتل»[یکی از قبایل سرخ پوستان] به رییس‌جمهور امریکاست. رییس بزرگ سفیدها برای خریداری زمین‌ها و محفوظ داشتن مناطق اسکان سرخپوستان طرحی تهیه کرد و اینک جواب رییس سرخ پوستان را با هم می‌خوانیم. روشن گری او قابل تحسین است.

شما چگونه می‌توانید آسمان را و گرمای زمین را بخرید یا بفروشید؟ چنین اندیشه‌ای برای ما عجیب است. اگر ما صاحب طراوت هوا و تلالو آب نباشیم، شما چگونه می‌توانید آن را بخرید؟
هر گوشه‌ای از این زمین برای مردم من مقدس است، هر سوزن درخشنده‌ی کاج، هر ریگ ساحل، هر غبار در تاریکی جنگل، هر پاکی و نجوای حشره‌ای در یاد و تجربه‌ی مردم من مقدس است. شیره‌ای که در درون درخت‌ها در گردش است، خاطره‌های انسان سرخ پوست را به همراه دارد...
آب زلالی که در نهرها و رودها جریان دارد، فقط آب نیست، بلکه خون نیاکان ماست. اگر ما به شما زمین بفروشیم، شما باید به‌خاطر داشته باشید که زمین مقدس است و شما باید به فرزندانتان بیاموزید که زمین مقدس است...
ما می دانیم که انسان سفیدپوست راه ما را نمی فهمد. هر بخشی از زمین برای او مانند قسمت دیگراست، او بیگانه‌ای را می‌ماند که شبانگاه می‌آید و آن چه از زمین بخواهد می‌برد.زمین برادر او نیست دشمن اوست. وقتی بر آن تسلط یافت، می‌گذارد و می‌گذرد، او قبر پدرانش را ترک می‌کند و برایش مهم نیست. او زمین را از بچه‌هایش می‌دزدد و برایش اهمیتی ندارد، قبر پدران و حق فرزندان برای او فراموش شده هستند...
منظره‌ی شهر‌های شما، چشم‌های انسان سرخ پوست را به درد می‌آورد. اما شاید این بدان جهت است که انسان سرخ پوست وحشی است و نمی‌فهمد. آن جا -در شهر های سفید پوستان- نقطه‌ی آرامی نیست. جایی نیست که بتوان در بهار صدای رقص برگ‌ها را شنید، صدای بال حشره‌ها را، اما شاید این بدان جهت است که من وحشی‌ام و نمی‌فهمم، صدای تق تق انگار به گوش فحش می‌دهد.
من یک سرخ پوستم و نمی‌فهمم. سرخ پوست صدای آرام باد را که بر سینه‌ی مرداب می‌خورد و بوی باد را که با باران نیم روز شسته شده یا کاج معطرش کرده، ترجیح می‌دهد.
هوا برای سرخ پوست گران بهاست، برای همه چیز هایی که یکسان تنفس می‌کنند، جانور، درخت و انسان... به نظر نمی‌آید که انسان سفید پوست به هوایی که تنفس می‌کند، توجه داشته باشد. او مثل کسی است که روزهاست در احتضار به سر می برد، میان گند بی‌حس شده است...

پیشنهاد می‌کنم که حتما این مقاله رو بخونید، می‌خواستم کامل بنویسم اما فکر کردم که از حوصله خارج خواهد شد.
* دانش یوگا- دو ماه نامه، سال دوم،ش. ۸، بهمن و اسفند ۸۲. قیمت ۶۵۰.ت. صص ۱۶-۱۸

جمع‌بندی

نه شکستی، و نه پیروزیی
تنها سکوت
و عمری که آرام می‌گذرد
نه غالبی و نه مغلوبی.

وزش ملایم باد
بر کوهپایه‌های بی خیالی
و فرود سد حادثه
به یک آن، در فضای جوانی

ذره ذره خاک را تجربه کردن
و عنان زمان را
فراغبال رها ساختن.
با ممکن دست در دست رفتن
که ناممکن
نهانگاه غول درد و حسرت بود.

نه یک بوسه و نه یک نگاه
خیل درگذریم ما
عرقریزان و خاموش
بی چرایی و به کجا.

بهمن ۵۷ و بعد از آن (شوخی با سبک سهراب سپهری)

 
غرق شدن یک کوچه در سیلاب
خشک شدن یک بچه از دود ذغال
خالی شدن یک نهر از آب
و شاشیدن یک گربه به اقبال بلند.

وحشت کردن باد پشت یک پستو
لرزش پنجره از تهدید
جمع کردن رخت از بند لباس
و افتادن یک کلاغ از شدت ضعف.

عشوه یک اسب نجیب پیش یک یابو
خندیدن یک قورباغه به غارغار بلند
و باز شدن هفت در تودرتو
روی گل‌های قالی

خواندن ارقام از روی کتاب
                                 و دیوانه شدن.